Psikoloji

PSİKOTERAPİ

Psikoterapi, bireylerin ruhsal ömürlerinde duygusal ve davranışsal meselelerinin tahlilini, ruh 

sıhhatlerinin geliştirilmesi ve korunmasını amaçlayan tekniklerin genel ismidir. Ruhsal bozukluklarından 

ötürü bozulan ruhsal dengeyi sağlamak, niyet ve his alışverişi kurmak, bireylerin kendilerini 

tanımalarını sağlamak, iç çatışmalarını çözümlemek, bu çatışmalardan doğan korku ve gerginlikleri 

azaltmak, alakaları düzgünleştirip olgunlaştırmak için kullanılan tüm teknik ve formüllere psikoterapi 

diyoruz. Bir öteki deyişle psikoterapi, zihinsel ve duygusal sıkıntıları olan ve bu problemlerle baş etme 

gücü yetersiz kalan bireylere, muhakkak bir gaye ve plan doğrultusunda belirli teknik ve metotların uzman 

şahıslarca uygulandığı profesyonel bir yardım hizmet süreci olarak tanımlanıyor. Başka bir değişle ise 

psikoterapi, zihinsel ve duygusal problemleri olan bireylerle zihinsel ve duygusal irtibat kurularak 

yürütülen tedavi etme bilim ve sanatıdır.

PSİKOTERAPİST VE DANIŞAN…

Hayatta kaçınılmaz olan başarısızlıklarla, çelişkilerle ve düş kırıklıklarıyla baş etmek için psikoterapötik 

uygulamalar büyük bir muvaffakiyetle kullanılıyor. Bu uygulamalarda psikoterapi yapan kişiye“psikoterapist” ve ondan 

terapi alan geçen bireye “danışan” ismi veriliyor. Terapi mesleğinin etik ve ahlaki kuralları gereği, terapist 

danışanıyla toplumsal bir arkadaşlık yapamadığı üzere, para almadan terapi de yapamıyor. Terapist, danışanıyla 

bağının çerçevesini belirliyor, ona nazaran prensipli davranıyor ve danışanlarıyla toplumsal değil, terapötik bir ilişki 

kuruyor. Bu bağlantı sırasında psikoterapist, terapinin her anında kendi kendine şu soruları soruyor:

1-Kendine has bir öyküsü ve şu anda kendine mahsus zihinsel uğraşları olan, bu kendine mahsus danışanın, bu 

kendine has vakitte, bana bu kendine mahsus şeyleri söylemesinin ya da yapmasının manası nedir?

2-Böyle davranmasının şuurlu yahut bilinçdışı emelleri nedir?

3-Bunların arkasındaki his yüklü fantezileri yahut dehşetleri nelerdir?

BİRİNCİ GÖRÜŞME…

Birinci seansta terapist ve danışan bir ortaya geliyor ve birbirlerini tanımaya yönelik birinci adımları atıyorlar. Bu adımlar, 

birebir vakitte psikoterapi süreci devam ettiği takdirde, kurulacak olan bağın da temelini oluşturuyor. Birinci seansın 

gidişatını belirleyen, danışanın o an oradaki muhtaçlığı oluyor. Bu nedenle, terapist büsbütün danışanın açtığı 

yoldan onunla birlikte ilerliyor. Bazen birinci görüşme ağır his transferi içinde geçebileceği üzere bazen duyguların 

daha geri planda tutulduğu bir bilgi alma ve terapi süreci hakkında bilgi verme formunda geçebiliyor. Terapist 

danışanı görüşme odasına aldıktan sonra öncelikle kısa bir form üzerinde onunla ilgili kimi şahsî bilgileri (yaşı, 

eğitimi, aile bilgileri, telefon numarası, vb.) not ediyor. Akabinde görüşmeye başlanıyor. Birinci görüşmede, danışanı 

yardım arayışına yönlendiren problemlerin ya da hususların neler olduğu üzerinde durmak kıymetli oluyor. İlk 

görüşmede terapist danışanın kimlik bilgilerini öğrendikten sonra, “Şimdi sizi yardım istemeye getiren 

nedir?”, “Size nasıl yardım edeceğimi düşünüyorsunuz?”, “Sizi buraya getiren nedir?”, “Sizi 

dinliyorum…” üzere bir cümleyle görüşmeyi başlatıyor, danışanın problemlerini ve kendi hikayesini, kendi diliyle 

anlatmasına imkan veriyor. Fakat, gereksinim duyduğu ya da açıklanması gereken hususları açmaya çalışıyor. İlk 

görüşmenin birinci 30 dakikası çoklukla danışanın kendini anlatmasıyla geçiyo ve son 15 dakika terapist konuşuyor. 

Terapist danışanın hayatı, neler yaptığı, nerede ve kimlerle yaşadığı ve probleminin ne olduğuyla ilgili fikir sahibi 

oluyor. Terapist danışanın anlattıklarının ne olduğu ile olduğu kadar, bunu nasıl anlattığı ile de ilgili oluyor. Neleri 

önemsediğini, neleri seçtiğini, nelerin neleri çağrıştırdığını dikkatle takip ediyor. Bazen bir görüşmenin başında 

danışanın söylediği bir şeyi, seansın sonuna hakikat neden getirdiği anlaşılıyor. Münasebetiyle, sürecin takibi, 

terapistin satır ortalarını hakikat okumasını sağlanıyor.

ÇOCUKLUĞUN KORKULARI…

Danışan yardım hedefiyle terapiste başvurduğunda sırf problemlerini değil, çocukluğunu, kaygılarını, 

kaygılarını, ferdî tarihini ve yılların eseri olan kişiliğinin modüllerini odaya getiriyor ve bunlar çok değerli 

materyal olarak tahlil ediliyor. Terapist, bunlara hürmet duyuyor ve evvel anlamaya çalışıyor. Örneğin; ayrılık 

acısı, terk edilme korkusu, öfkeyle kendine ziyan verme üzere şikâyetlerin ne demek olduğunu herkes bilir ama 

bunların her kişi için manası farklıdır. Bu bağlamda dermanı de şahıstan şahsa değişir. Fakat, danışanların çoğunda 

ruhsal problemlerin herkes tarafından tıpkı halde yaşandığı ve tahlillerinin de tıpkı olduğu izlenimi yaygındır. 

Bu izlenim terapi sürecinde, birinci seanstan itibaren hazır tahliller beklenmesine yol açıyor. Meğer yaşanılan 

tecrübeler şahsa özeldir. Bu nedenle, terapistin danışanın yaşadıklarını büsbütün onun bakış açısından 

anlamaya çaba etmesi, gerekirse sorunu tanımlaması ve farkındalık uyandırma üzerinde çalışması gerekiyor. 

Terapistin birinci emeli danışana yardımcı olup olamayacağına dair fikir sahibi olmak ve onun neden terapiyle 

ilgilendiğini anlamak oluyor. Böylelikle terapist danışana terapi sürecinde nasıl bir süreç izleneceğine dair kısa bir 

bilgilendirme yapıyor ve onu kıymetlendirme görüşmelerine davet ediyor ve birinci seans sona eriyor.

DAHA BİRİNCİ BAŞTA BİRÇOK SORU BELİRİYOR…

Terapi için başvuran danışanın zihninde “Nasıl bir terapist ile karşılaşacağım?”, “Bir yabancıya kendimi 

açmak nasıl olacak?”, “Beni anlayacak mı?”, “Güven duyabilecek miyim?”, “Nasıl bir yöntem 

izleyeceğiz?”, “Neyi, nasıl anlatacağım, nereden başlayacağım?”, “Anlattıklarım bâtın kalacak mı?”, “İlk 

seansta meselelerimin tahliline geçebilecek miyiz?” yahut “Devam edip etmemeye nasıl karar 

vereceğim?” üzere birçok soru beliriyor. Birinci görüşmenin sonunda terapist danışanın bu sorularına duruşuyla, 

anlattıklarına yaklaşımıyla karşılık veriyor ve danışanı rahatlatıyor.

HER ŞEY RANDEVU ALMAYLA BAŞLIYOR…

Terapötik bağlantı daha randevu alma sırasında başlıyor. Hatta birçok danışan daha randevu almadan evvel makul bir 

duygusal beklenti ve yüklenme içine giriyor. Terapisti birisi önermiş oluyor, önerirken bir şeyler söylüyor, 

danışanın terapiyle yahut terapistle ilgili fantezileri, ön kabulleri oluyor, vb.

“SİZ” DİYE HİTAP EDİLİYOR…

Görüşmelerde danışanın bağımsız ve eşit bir kişiliği olduğunun hissettirilmesi değer taşıyor, bu nedenle ona hep 

“siz” diye hitap ediliyor. Birinci görüşmede duygusal ihtiyaçların ardında neler yattığı şimdi muhakkak olmadığı için 

karşılanmıyor ancak tabir edilmesi için teşvik ediliyor. Zira dinamik bir görüşmede her vakit iki boyut birlikte ele 

alınıyor; olaylar ve hisler. Olaylar belirtilmeden hislerin, hisler belirtilmeden de olayların fazla bir 

manası olmuyor.