Günümüz yaşantısı tam manasıyla toplumsal ve popülasyon odaklı olmaya başladı. Bu her alanda bu türlü. Bireyler birbirlerini toplumsal ortamlardan tanıyıp yeniden toplumsal ortamlarda birleşim sağlayıp birliktelik sağlıyorlar. Bu yapay ortamda kurulan evliliklerde sağlılıklı olmuyor elbette. Birbiriyle irtibat kuramayan bireyler artık tahammül azaldığında birinci iş “boşanma “tercihine gidiliyor. Pekala bu münasebetlerde artık başlanıldığı üzere iki kişi değilsek o vakit ne yapılmalı?
Ebeveynler boşanma mühletince iki handikabı çok önemserler. Birincisi benim çocuğum babasız yahut annesiz mi kalacak? İkincisi ben bu çocuğa tek başına nasıl bakacağım psikolojisi ne olur?
Öncelikle boşanma bir hastalık değildir. Münasebetiyle çocuk anne ya da baba kaybı yaşamayacak. Bireyler birbirinden ayrılmakta çocuklarından değil. Bunu kendilerine kabul ettirdiklerinde, çocuğa da bunu daha kolay ve yapan bir biçimde anlatıp yeni yanılgılarına daha sakin bir geçiş yaptırabilirler. Bir başka kıymetli bahis da meskende nitekim şiddetli bir geçimsizlik var ise çocuk için boşanma hareketi bir ortada olmaktan daha az yıpratıcı olmakta. Bu nedenle boşanma aksiyonu bazen çocuk bile kurtuluş üzere görülebilir.
Dikkat edilmesi gereken bir öteki mevzu ise ortak çocukların birden fazla oluşu. Şayet ebeveynler çocuklarını paylaşma yolunu seçerse bu durumda çocuklarda travma yaratabilir. Çocuk, onu tercih etmeyen ebeveyn için onun daha az istendiği durumu oluşturup psikolojisinde özgüven kapsamında büyük tahribat yaratabilir. Bu nedenle kardeşlerim mümkünse annenin ruh ve ahlakı açıdan çocuğu ruhsal olarak etkileyecek bir durum yok ise, çocukların tıpkı konutta ve temel bakım vereni ile büyümesini hakikat buluyorum.
Boşanma mühleti güç ve hem bireyler hem çocuklar için temelden değişim yarattığı için yıpratıcı bir süreçtir. Fakat asıl sorunlar, boşanma mühletinden sonra başlıyor. Boşanan aileler değil ne yazık ki çocuklar oluyor. Çocuk yaşı ne kadar küçük ise tesir alanı da o kadar yıkıcı oluyor. Çocuğun aşikâr başlı kuralları öğrenme ve inanç ortamı oluşma yaşında kurulan bağların temelden yıkılması çocukları hayli etkiliyor. Pekala ne yapmalıyız ? Öncelikle çocuklarımızı sonlar çizmeliyiz. Sabah kalkması, ödev yapması, oyun saati, bu sistem her iki konutta de değişmemeli. Çocuklar bu süreci ebeveynlerinde ve bilhassa dede ve büyükanne noktasında kullanma yoluna gidip, hangi meskende kural konuyorsa başka meskende bu durumu kullanmayı ve kuralları yıkmayı tercih etmek isteyebiliyor. Çocuğa hayatında bir şey değişmediğini her iki konutta de tıpkı hayatı yaşayacağını ve kuralların sistemin hayatın bir kesimi olduğunu aşılamayız. Bu çocuklara “sınır“ koymamızı sağlar ki çocuğun gelişim müddetinde bu çok kıymetli bir kademedir.
Boşanan bireylerde en çok rastlanan durumlardan biri de bireylerin birbirini görmek istememesidir. Bu yaşanan durumlar için bireylerin en doğal hakkıdır elbette. Lakin ortak bir çocukları olan boşanan bireylerde bu imkansızdır. Çocuk her şeyi anne babadan öğrenir. Anne babanın nefretini gördüğünde kendisini suçlayacak ve onları bir ortaya getirmek zorunda olduğu için çocuk kendine kızmaya başlayacak, içine kapanacak ya da çok daha agresif bireyler olma yoluna gidecektir. Bu yüzden çocuklarımızla vakit geçirmeye ihtimam göstermeliyiz. Şayet bunu yapacak durumda değil isek bile çocuğun ebeveynlerde kalma vakitleri çocukların teslimlerini şahsen kendimiz yapıp kapıda ufak sohbetler etmeye dikkat etmeliyiz. Bu çocuklara kendini daha uygun hissettirir. Boşanma maalesef sıkıntı bir süreç fakat ebeveynler unutmamalı ki yapılan yanlış aksiyonlarda boşanan çiftler değil çocuklar oluyor. Bu neden ferdi denetimimizi asla elden bırakmamalıyız.
