Kimimizin çocuk dileği çook eskilere dayanmakta. Kendimiz bir çocukken bile ilerideki çocuğumuzu hayal eder, ona şöyle davranacağım, bunu yapmayacağım, şöyle olacak diye hayaller kurardık. Bu hayaller bize davranılanın tam bilakis davranarak çocuğumuzun “bizim üzere olmaması” eforu üzerineydi.
Kimimizin çocuk isteği ise hiçbir vakit olmadı. Ya hazır hissetmedik, ya da “ben çocuk mu oldum da çocuk bakacağım” diye düşündük. O denli ya da bu türlü bir gün evvel rahmimize küçük bir çekirdek atıldı. Çekirdek büyüdü filizlendi, hissedilebilir bir pozisyona geldi. Hisler karıştı, hormanlar değişti, vücut şişmeye başladı, ağrılar arttı. Bir gün artık sığamayacak pozisyona geldi ve kendini dışarıya attı. Bayan sordu kendine, ben vücudumun içinde bu türlü bir canı nasıl taşıdım diye. Sonra uzun uzun mesailer başladı, bitmeyen ağlama nöbetleri, uykusuz geceler, ufacık bir sıcaklıkla her yükün süratlice dağılması…
Bebek meskenin merkezi oldu, küçücük biri yoğun his geçişleri yaşattı herkese. Çaresizlik, karamsarlık, tükenmişlik, huzursuzluk, memnunluk, yetersizlik, büyümüşlük vb. bir sürü his. Herkes farklı deneyimledi bu hisleri, herkes farklı kucakladı. Pekala vücudun ve doğanın daima tıpkı sistemde değişmesine rağmen bizim yaşadığımız bu karmaşık hisler nasıl oluyor da bu türlü değişebiliyordu?
Karşılık çok kolay. Kendi çocukluğumuz. Kendi çocukluğumuzda hangi duyguyu nasıl deneyimleyip, nasıl başa çıktıysak, hangi hissimiz ayıplandıysa, hangi hissimiz sonucu cezalandırıldıysak karşımızda çaresizce bize bakan miniğe bu tecrübelerimiz doğrultusunda yaklaştık. Bebeğimiz ağladığında kimimiz sonlandı, kimimiz çaresiz hissetti, kimimiz onu cezalandırmak istedi. Tüm bu hissettiklerimiz ve yaptıklarımız bizim geçmişten yüreğimize koyduklarımız doğrultusunda oldu.
Bir de bunlar yetmezmiş üzere uzmanlar çıktı çocuğunuza şöyle davranın, bunu yapmayın, şunu yapmayın, yok yanlış yapıyorsunuz, yok eksik yapmışsınız falan filan.. üzere telaffuzlarda bulundu. Ebeveynliğin okulu yok, yeryüzündeki hiç kimse doğru ebeveynlik nasıl oluyor bilmiyor. Ebeveynlik kendi tecrübelerimize ve bize yapılanlar doğrultsunda ilerliyor. Ebeveynlere yol gösterecek tek şey onların kendi yaralarını iyileştirmeleri. Yarasız ebeveynlere..
